Over mij

Ik heb vele paden bewandeld in mijn leven. Zo heb ik, na mijn Schoevers opleiding en diverse banen als directiesecretaresse, een intensieve opleiding kruidengeneeskunde gevolgd, waarin ik vervolgens vele workshops, wandelingen en een opleiding heb gegeven. Mijn interesse in natuurspiritualiteit heb ik verdiept door bij Eruname en de OBOD diverse jaren een groot aantal opleidingen te volgen. Daarnaast heb ik verschillende trainingen in het sjamanisme en hekserij gevolgd. Ook heb ik mijn kennis van de tarot en de runen verdiept. Via een eigen bedrijf, genaamd Verdandi’s Web, heb ik enkele jaren workshops en trainingen verzorgd, waarin ik mijn visie op natuurspiritualiteit en de jaarfeesten heb kunnen uitdragen.

In 2013 kwam de Rode Tent op mijn pad. Een beweging die overgewaaid is uit de VS, waarin de eeuwenoude moonlodges, zoals bekend bij de native americans, nieuw leven ingeblazen werd. Een plek voor vrouwen, rond de donkere of nieuwe maan, om bij elkaar te komen en de verhalen van ons leven met elkaar te delen. Luisteren naar elkaar zonder oordeel en zonder adviezen is het belangrijkste onderdeel van deze cirkels, die plaatsvinden in een veilige ruimte die overwegend met rode (ook wel roze en paarse) lappen en doeken is behangen, op die manier een baarmoederruimte imiterend. Er wordt gewerkt met een zogenaamde ‘talking stick’, een attribuut (vaak ook een mooie edelsteen of ander voorwerp) waarbij degene die het voorwerp in handen houdt, mag spreken en de andere mensen in de cirkel luisteren. Pas als de talking stick wordt neergelegd of doorgegeven, komt een ander aan het woord. Vaak zijn ook kleine rituelen of bepaalde werkvormen onderdeel van zo’n rode tent. In maart 2013 organiseerde ik in mijn woonplaats Oosterbeek een rode tent (de eerste in Nederland), die ik sindsdien jarenlang bijna iedere donkere maan verzorgde. Ook in 2013 zette ik, samen met Karin Persons en twee andere vrouwen, de eerste rode tent op het Lorelei Vrouwenfestival neer, waarna we dat een aantal jaren hebben gedaan.

Van hieruit ontstond het idee om een boekje te schrijven voor jonge meisjes over de eerste menstruatie: Maanmeiden, welkom in het woud van nagellak, mascara en maandverband. Hiervoor richtten Karin en ik het bedrijf Maantijd op. Van waaruit we een jaar later het boekje Hoedster van de Rode Tent; over het houden van vrouwencirkels in de Lage Landen schreven. We organiseerden workshops en bijeenkomsten voor vrouwen over de cyclus, over het ritme van de maan en volle maansvieringen. Ook was er regelmatig een viering van een jaarfeest. We organiseerden reizen voor vrouwen naar oude heilige plaatsen, zoals het eiland en het gebied daaromheen (hierover gaat Eiland van de maan), maar ook naar Broceliande in Frankrijk en een gebied in Duitsland, vlakbij Externsteine, waar het verhaal van Vrouw Holle (de godin Holda) een belangrijke rol speelt. 

Niet lang daarna ontstond het verlangen om een grotere training te ontwikkelen voor vrouwen en creëerden we in een prachtige flow het Pad van de Maanmagie, een krachtig priesterespad van twee jaar. Ik heb met veel, plezier drie ‘jaargangen’ vrouwen begeleid, tot ik in 2018 besloot een andere weg in te slaan en Maantijd te verlaten. Karin heeft Maantijd vanaf die tijd alleen voortgezet en er een moderne mysterieschool van gemaakt.

Na 2018 volgde ik onder meer de training Rouwvrouw van Linda Wormhoudt en verdiepte ik me in de mysteriën van het oude Egypte.

Mijn pad ging verder en vanuit mijn priesteres zijn ontwikkelde ik de 33 dagen van Isis die door tientallen vrouwen gevolgd is en een jaartraining de zeven sluiers van Isis die in september 2020 zou starten. In diezelfde maand kreeg ik de diagnose stadium vier longkanker en ging ik een tweejarig traject in, waar het erop of eronder was. In de maanden waarin ik ziek van chemo en immunotherapie op mijn ligbankje in de tuin lag te staren, voelde ik diep van binnen dat het de ‘last call’ was om een diepgevoeld verlangen dat al sinds mijn jeugd aanwezig was, uit te voeren. Ik wilde niet alleen visualisaties en teksten schrijven voor trainingen, maar een boek. Een droom die ik vanaf mijn dertiende al had en waar ik nooit tijd voor had gemaakt.

En zo zag in september 2021 de roman Lotte, Hannah en Emmy, Arnhemse meisjes in oorlogstijd het daglicht. Een boek over jongeren in bezettingstijd, waarvan de ouders respectievelijk anti-Duits, Joods en lid van de NSB zijn. Een boek over hoe keuzes van ouders en uiteindelijk ook eigen keuzes, een rol spelen in de levens van de meisjes en in hun vriendschap. 

Maar het verhaal over het eiland, ‘mijn’ eiland, bleef in mijn hart zingen. Het eiland waar mijn priesteresgeschiedenis begon. Waar in mij iets werd aangeraakt, wakker werd gemaakt, waarna ik op zoek ben gegaan naar ‘hoe word ik een priesteres’? Dat was in 2012. Heel wat leeswerk en onderzoek is gevolgd, hetgeen bij elkaar kwam met de ervaringen van Karin, dat uiteindelijk het Pad van de Maanmagie opleverde. Het eiland bestaat dus echt. Het heeft een andere naam en het is niet zeker of er ooit een tempel heeft gestaan. Maar dat geeft niet. Dit eiland en de bizarre ervaringen tijdens twee reizen daarnaartoe, gingen met mij aan de haal. Het verhaal in het boek is echter pure fantasie. Er zijn niet heel veel bronnen om uit te putten, omdat weinig bewaard gebleven is uit voor-Christelijke tijden. Het wil dus op geen enkele manier een realistisch beeld geven van hoe het tempelleven er uitgezien heeft. Het is mijn invulling ervan en het had nog zoveel andere invalshoeken kunnen hebben, die nu niet worden genoemd.

Het verhaal van Ruby en Nora is niet het verhaal van Karin en mij, al zullen mensen die ons kennen elementen herkennen van waargebeurde feiten. Maar deze elementen zijn erin verweven op totaal andere manieren dan de werkelijkheid was. Al is de werkelijkheid soms magischer dan je ooit had kunnen verzinnen!